Verdragen en kwaliteit van leden van de Staten-Generaal

Noviomagus. Met instemming neem ik kennis van het door Tom Barkhuysen geschreven Vooraf in de NJB-editie van komend weekend. Hij gaat daarin in op het probleem dat verdragen burgers direct kunnen raken ofschoon überhaupt geen  expliciete goedkeuring van het parlement nodig is voor de inwerkingtreding van een verdrag: stilzwijgende goedkeuring is er in een soort ‘niet piepen’-systeem.

 

Intussen is er een wetsvoorstel van Taverne. Dit voorstel houdt in dat voor inwerkingtreding wèl expliciet goedkeuring nodig is. Weliswaar frons ik al meteen mijn wenkbrauwen wanneer ik de naam Taverne hoor resp. zie, gezien dat andere wetsvoorstel van hem, hetwelk ertoe strekt dat de rechter wetten in formele zin sowieso niet (!) meer aan verdragen zou mogen toetsen. MEER

Maar dit gegeven als zodanig impliceert uiteraard niet dat eerstgenoemd wetsvoorstel ‘dus’ maar beter verworpen zou moeten worden.

Ander punt

Er is evenwel een ander, in voornoemd Vooraf gemaakt punt. Namelijk: “Heeft het parlement wel voldoende capaciteit, kwaliteit en belangstelling voor een zinvolle behandeling?”, zo vraagt Barkhuysen zich af. Hij vindt dat een ontkennende beantwoording van deze vraag impliceert dat het aannemen van eerstgenoemd wetsvoorstel alleen maar leidt tot een nodeloos rondje om de kerk.

Wat Tom Barkhuysen ervan vindt

Met het opwerpen van die vraag heeft Barkhuysen haar uiteraard al beantwoord. In elk geval wat betreft leden van de Tweede Kamer deel ik zijn mening, want ik heb er evenmin een hoge dunk van. MEER

Link

Een link naar voornoemd Vooraf staat HIER.