Bart Groen heeft in de afgelopen jaren (van 1990 tot 2011) als bijzonder hoogleraar procesrecht een niet onbelangrijke bijdrage geleverd aan het onderwijs en het onderzoek in de Juridische Faculteit in Maastricht. Maastricht was ook de stad waar hij in zijn diensttijd gelegerd was.
Vele jaren gaf hij voor een kleine groep studenten (en soms ook stafleden) het blok ‘Cassatie’. Dat was voor velen een echte kennismaking met het hogeschool handwerk van de cassatieadvocaat. Elk woord werd op een goudschaaltje gewogen. Studenten moesten zelf cassatiemiddelen maken op basis van een arrest van het hof, waarna hun ‘middel’ werd afgezet tegen het echte middel. Dat viel niet altijd mee, maar je leerde er veel van.
Later gaf hij ook inspirerende colleges procesrecht in het toenmalige grote tweedejaars (struikel)blok Vermogensrecht.
Na afloop van het onderwijs vond hij altijd wel gezelschap om even te lunchen in het ‘Tribunal’. Dat waren leuke, interessante en leerzame ontmoetingen.
Bart heeft ook na zijn emeritaat, in 2011, niet stilgezeten. Natuurlijk was hij ‘familyman’, maar hij bleef ook actief in vele commissies, zoals de commissie die ging over de toelating tot de civiele cassatieadvocatuur. Ook als arbiter heeft hij belangrijk werk gedaan. De laatste jaren was hij nog intensief betrokken als arbiter bij de schadeafhandeling van de bodemverzakkingen in Groningen.
Het leuke aan Bart was dat hij – als echte Leienaar en als Haags advocaat – stijlvol was, een echte gentleman, maar dat ook weer sterk kon relativeren. Hoffelijk en beschaafd, maar toch leuk. Een aimabel mens. We gaan hem missen.