Met plezier heb ik het stuk gelezen van Hans Oudijk in het Advocatenblad van deze maand (blz. 20 t/m 22) over de Advocaat als rund.
Eng
Het stuk zit retorisch goed in elkaar, leest goed en doet de wenkbrauwen fronsen.
Het gaat over advocaten die tijdens een pleidooi niet gewoon mogen zeggen wat zij vinden dat er gezegd moet worden.
Vind het een eng idee. Juist omdat – het stuk gaat over strafzaken – voor de officier van justitie een andere maatstaf lijkt te gelden: de officier mag zelfs beledigen als hij requireert en de advocaat mag niet beledigen als hij pleit. Misschien ligt het wat genuanceerder, maar het is het beeld dat zeker blijft hangen. Geen fijne gedachte als het in de kern klopt. De rechter die een advocaat de mond snoert … Ik sluit niet uit dat dat in een hoogst bijzonder geval gerechtvaardigd is, maar het heeft iets engs.
Rusland
Ik geloof dat er zeer irritante pleiters zijn die intussen onheuse argumenten kunnen bezigen. Maar de mond snoeren? Dit is toch Nederland en geen Rusland?
Link
Genoemd stuk van Hans Oudijk leest u HIER.
„{…} ingenieuze en soms verrassende wijze waarop Van Swaaij zijn vondst ontvouwt en uitwerkt {…} meeslepende werking { …} nieuwe dogmatische vondst {…}”
W. Snijders, oud-Regeringscommissaris voor het NBW en oud-vicepresident van de Hoge Raad, Bespreking proefschrift van mr. J.H.M. van Swaaij, Maandblad voor Vermogensrecht (2011)
